Muziek, Rastafari, een dood vogeltje en een lege geheugenkaart

Lieve allemaal,

De laatste keer dat ik jullie schreef, verbleef ik nog in Bromley bij een tweede week yoga retreat. Ondertussen heb ik weer heel veel mee gemaakt: ik ben een ware voetbalfan geworden, ben bijna bekeerd tot het Rastafari geloof, ik blijk een waardeloze vogelverzorger te zijn, ben 618 foto’s lichter, ik surf onder het motto ‘meedoen is belangrijker dan winnen’ en in plaats van een carrière als vrijwilliger op een school, werk ik momenteel in een gasthuis waar ik verblijf.

Op dit moment kijk ik dan ook vanuit dat gasthuis naar buiten en vanuit elk raam, zelfs het raam van de wc, heb ik een prachtig uitzicht over de Blue Mountains. Ik heb het over het Mount Edge Guesthouse (http://www.mountedge.com), waar ik inmiddels zo’n twee weken verblijf. Naast een gastenverblijf beschikt deze plek over een goed restaurant waar mensen vanuit de hoofdstad Kingston en omstreken komen eten én op het land rondom worden biologische groenten en fruit geteeld. Mijn oorspronkelijke plan was om gedurende mijn tijd als vrijwilliger op het schooltje op deze plek te verblijven. En ik zou in ruil voor wat werkzaamheden dan korting krijgen op mijn verblijfskosten. Er blijkt hier echter zoveel te doen, aangezien er wat veranderingen gaande zijn: een nieuw gedeelte dat wordt aangebouwd plus een veranderd computersysteem. Daarnaast blijkt het schooltje best een eind de berg af te zijn. In mijn gedachte lag alles best heel dicht bij elkaar, maar dat valt toch tegen. Ik ken mezelf en ik het liefst doe ik alles tegelijk. De ervaring heeft echter geleerd dat dat voor mij uiteindelijk slecht uitpakt. Daarom heb ik besloten het te laten bij de werkzaamheden hier in het guesthouse: verven, wat administratieve computerdingen, het maken van een nieuwsbrief met recepten en leuke weetjes over gezond eten, logo’s ontwerpen. Zo blijft er genoeg tijd over om ook nog leuke dingen te doen, zoals met bekenden afspreken in de stad, hardlopen, boekje lezen en erop uit trekken in de weekenden.

Zo was ik vorig weekend naar Jamnesia gegaan, een hostel en surfschool vlakbij Kingston. Het is een heel apart soort hostel, want eigenlijk is het een community waar ongeveer 15 mensen wonen (grootouders met hun kinderen en kleinkinderen en wat extra aangewaaide mensen). Ik kan het alleen maar omschrijven als: relaxed, chill, ontspannen, ongedwongen, artistiek en erg gezellig. Direct aan het strand gelegen, allemaal rasta’s en surfen is activiteit nummer 1. De kinderen worden vanaf een jaar of 3 op een surfboard gezet en wordt hen een gitaar in de hand geduwd. Niet gek dat een aantal van de bewoners professionele surfers en muzikanten zijn! Zelf heb ik ook nog een middag geprobeerd om over de golven te rijden, maar door de missende wax op mijn board (beginnersfout!!!!) werd dat toch wat lastig. Binnenkort poging 2. Het surfen was niet de voornaamste reden van mijn bezoek aan Jamnesia. De laatste avond van de yogaretreat in Bromley was Jason Worton, een bekende gitarist gekomen om op te treden. Uiteindelijk hebben we samen ruim een uur muziek gemaakt, waarop hij voorstelde dat ik naar een ‘Jamnesia Session’ zou komen en we wat zouden spelen. Sinds 2006 vindt er op het terrein van het hostel elke twee weken op zaterdag een grote jamsessie plaats. Veel bekende Jamaicaanse artiesten zijn hier begonnen met optreden en vervolgens groot geworden. Het leuke is dat wanneer deze artiesten in de buurt zijn, ze vaak even langskomen en daar ook weer op komen treden. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb een aantal nummers gespeeld met de huisband (Jason was uiteindelijk verhinderd) en een geweldige avond gehad met heel veel verschillende goede optredens. Vanwege de succesfactor ga ik aanstaand weekend weer naar Jamnesia voor de combinatie surfen, optreden en genieten! Ik kon op de een of andere manier geen video's op deze site uploaden, dus dat wordt op Facebook.

Aangezien het WK voetbal volgend jaar plaatsvindt, zijn de kwalificatierondes in volle gang. Zo ook in Jamaica. The Reggae Boyz (= het nationale team) met Honduras, de VS en Mexico in de pool. Samen met Andrew, een rasta van het rastakamp verderop, ging ik gewapend met een toeter naar het stadion om de wedstrijd Jamaica – Mexico te bekijken. Andrew gaat naar elke wedstrijd die de Reggae Boyz spelen. Zijn tactiek: zo vroeg mogelijk gaan – dan heb je de beste plaatsen. Daarom zaten we om 17 uur al in het stadion, terwijl de wedstrijd pas om 20:30 uur begon. Als je het mij vraagt was dit nogal overdreven. Gelukkig was er vanalles te zien: hooligans op z’n Jamaicaans, de fanfare, cheerleaders en binnendrommende mensen. Als ik Andrew nou ook nog kon verstaan hadden we misschien ook nog een leuke conversatie kunnen houden. Zijn haast onverstaanbare gemompel (‘Nah wah do mie, can yall so na ooh kah, yah undastan me?’, etc.) heb ik ongeveer een uur geprobeerd te begrijpen. Daarna heb ik mijn tactiek maar aangepast: knikken, hummen en ‘oh, really?!’ zeggen. Ik voelde me net Dokter Rossi (Gooische Vrouwen). Toen hij een Heineken blikje kocht, begon hij de ster die erop staat met zijn sleutel weg te krassen. Zijn blikje begon te lekken en door het koolzuur spoot het bier in het rond. Op mijn vragende blik met opgetrokken wenkbrauwen liet hij mij weten dat deze vijfpuntige ster de ster van de duivel was en deze wilde hij niet op zijn blikje hebben. In een conversatie die voor mijn gevoel oneindig lang duurde (‘What?’ ‘Sorry?’ ‘Sorry, what did you say?’ ‘Huh?’ ‘Can you please spell that? Maybe write it in my phone?’ etc.) probeerde hij me ervan te overtuigen dat het zwarte ras superieur is aan alle andere rassen, dat religie gaat over tolerantie en acceptatie van anderen, maar dat het Rastafari geloof echt het enige echte geloof is en dat, wanneer je je daar niet tot bekeerd, je naar de hel gaat. Oh, en dat ik als vrouw echt een man nodig had om voor me te zorgen en dat hij dat wel wilde doen. Natuurlijk! Gelukkig wist ik dat hij getrouwd was, dus hij was gemakkelijk af te wimpelen. Uiteindelijk heeft Jamaica met 1-0 verloren en de wedstrijd tegen de Verenigde Staten in diezelfde week werd verloren met 2-1. Die zullen we niet terug zien op het WK in Brazilië.

Afgelopen donderdag had mijn collega een baby kolibrietje gevonden. Gevallen blijkbaar. Hij had hem in een kooitje gestopt om voor hem te zorgen. Het was een druk vogeltje, want het probeerde steeds uit het kooitje te komen. Hij stak dan zijn hoofd door het kippengaas en begon hard met z’n groen gekleurde vleugeltjes te klapperen. Om zeker te weten dat hij echt te zwak was hebben we geprobeerd hem te laten vliegen. Na twee meter opgestegen te zijn, stortte hij vervolgens met een zachte vaart richting de grond. Toch maar weer in het kooitje; voor de komende dagen ons huisdier. We gaven hem water en bloemetjes met nectar die de rondvliegende kolibries hier normaal eten. Maar gedurende de dag werd hij zwakker en zwakker. De flapperende vleugeltjes bleven nu langs zijn kleine lichaampje rusten. De hulpeloze piepende geluidjes van een jong vogeltje naar zijn verzorger, schreeuwend om een worm of wat voor voedsel dan ook werden steeds zwakker en zijn oogjes bleven steeds langer dicht. Daarom toch Google erop nageslagen hoe in hemelsnaam dan een kolibrie te verzorgen. Het bleek dat we hem suikerwater moesten voeren. Met een rietje heb ik geprobeerd de energie weer in zijn lichaampje te druppelen. Zelfs om 03:00 uur ‘s nachts ben ik mijn bed uitgekomen om een nacht zonder voedsel te onderbreken. Maar toen ik met een zaklampje in mijn mond, om zo mijn handen vrij te hebben, bij zijn kooitje aankwam, wist ik al dat hier geen redden meer aan was. Wat een zielig vogeltje. Z’n ademhaling was zwak en drinken wilde het niet meer. Het liefste wilde ik hem uit z’n lijden verlossen, maar zijn pootjes zaten krampachtig aan het kippengaas gekluisterd waardoor ik hem niet kon oppakken. Met tranen in mijn ogen ben ik uiteindelijk mijn bed weer ingegaan. Ik heb nog wel een mooie droom over hem gehad, waarin hij groter en veranderd was en wegvloog uit het kooitje. Toen ik ‘s ochtends ging kijken was ‘ie dood. Samen met mijn collega heb ik hem begraven.

Voor zover de update van wat ik hier allemaal meemaak. Ik heb niet zoveel foto’s van de afgelopen weken. Sterker nog: ik ben alle foto’s van het begin tot vorige week kwijt door een verkeerd knopje op mijn camera in te drukken. Alle foto’s van de eerste vijf weken WEG! Foetsie! Domdomdom. Dat gebeurt me ook maar één keer. In ieder geval genoeg ruimte op mijn geheugenkaart om weer heel veel nieuwe foto’s te maken...!

Liefs,

Henriette