Sollicitatie, Kingston en Negril

Lieve allemaal,

Vanuit de tuin klinkt dancehall muziek, de ventilator naast me blaast warme lucht door de gemeenschappelijke ruimte, de zoveelste mug zuigt het bloed uit een onaangedaan plekje rond mijn enkel, iemand ligt in de hangmat aan de voorkant een joint te roken en uit de keuken komen heerlijke geuren van rijst en gestoomde groenten en vis: ik ben weer terug in het Reggae Hostel in Kingston. Vorige week maandag ben ik hier na mijn sollicitatiegesprek aangekomen, tussendoor ben ik nog twee dagen naar Negril aan de westkust gegaan om vandaag, om precies te zijn twee uur geleden, weer terug te keren. Kortom, er is weer een week voorbij waarin veel is gebeurd. 

Het sollicitatiegesprek was niet echt een sollicitatiegesprek: volgens mij was ik bij voorbaat al aangenomen. In plaats van het helpen bij de werkzaamheden van de kinderen met een leerachterstand is het idee nu om dramalessen te geven aan verschillende groepen kinderen tussen 7 - 14 jaar. Erg leuk en interessant en zeker arbeidsintensief. Ik weet nog niet helemaal hoe het eruit gaat zien, maar hier voor moet ik zeker een plan gaan schrijven. Ik vind het enerzijds erg leuk en uitdagend om te doen, anderzijds voel ik ook wel een bepaalde terughoudendheid. Kan ik dit wel? Hoe ga ik dit aanpakken? Daarnaast speelt er ook nog iets anders, namelijk mijn verblijf gedurende de maand juni dat ik daar aan het werk zal zijn. De moeder van Laura (de kunstenares over wie ik in mijn vorige blog schreef) heeft aangeboden dat ik in de maand juni bij haar mag verblijven. Erg gastvrij en qua woonsituatie heeft het veel voordelen: haar huis is gelegen in een heel veilige buuurt, ik heb een eigen slaapkamer met badkamer in een soort van prive vleugel van het huis en ik hoef er niet voor te betalen. Aan de andere kant heeft het ook z'n nadelen. Want waar ga ik andere reizigers/vrijwilligers/leeftijdsgenoten ontmoeten als ik bij haar woon? Haar man is een maand geleden overleden, dus ze zit ook nog eens in een fase van rouw, waarin veel moet gebeuren en worden afgehandeld. En oja, had ik al gezegd dat ze verzameldrang heeft en een obsessief compulsieve stoornis? Voor de niet-pscyhologen onder ons: het gedeelte van het huis waar zij woont ligt vol met spullen, het is net een pakhuis. Links en rechts staan dozen vol spullen. Stapels papieren, krantenknipsels en andere spullen staan door heel het huis. Wanneer je voorzichtig bent kun je tussen alle spullen door het wandelpad onderscheiden dat naar de zithoek leidt. Daarnaast is ze nog al een controlfreak. Alles moet duidelijk zijn, een naam hebben, in een hokje gestopt kunnen worden. Laura, die heel normaal leek toen ik haar in de context van de yogaretreat leerde kennen, transformeerde in het gezelschap van haar moeder in een nerveuze, inflexibele vrouw die dit ook compleet op mij heeft weten over te dragen. Elk moment had ze wel een nieuw plan over wat we zouden gaan doen, wilde voor mij bepalen wat ik aan zou trekken ('I suggest you wear that top and those lovely pants you wore earlier' - ja, echt!) en ondanks dat ik al meerdere keren had gezegd dat ik in een hostel zou verblijven, vond ze het echt een goed idee dat ik nog een paar nachten bij haar moeder zou logeren. Ik wist niet hoe snel ik weg moest komen. Van deze kennismaking met de familie Facey was ik redelijk overstuur en dat is de oorzaak van de terughoudendheid die ik voel om daar de hele maand juni te verblijven. De reden dat ik toch serieus twijfel om het wel te doen, is omdat ik denk dat ik er heel veel van kan leren, met zo iemand in mijn buurt. De komende twee weken wil ik toch nog kijken naar alternatieven en eventueel andere mogelijkheden, gewoon om uiteindelijk bewust een keuze te kunnen maken.

Verblijven in het Reggae Hostel voelde als thuiskomen: andere reizigers van over de hele wereld ontmoeten, willekeurig dingen ondernemen en na een dag -soms uren- het gevoel ervaren dat je iemand al jaren kent. Na twee dagen door Kingston gelopen te hebben, kreeg ik eindelijk het gevoel van het leven hier te pakken. Ik heb nu inzicht in de waarde van voedsel, taxi- en busritten en ook hoe het openbaar vervoer werkt. Busjes (zogenaamde routetaxi's) vertrekken niet voordat ze vol zijn. En onder het mom van 'er kan altijd nog iemand bij' kan dat soms een hele tijd duren. De echte highlights van Kingston heb ik nog niet bezocht. Wanneer ik hier een maand verblijf moet er natuurlijk ook nog iets te zien en te doen zijn voor me.

Wat ik hier over het algemeen merk is dat de Jamaicaanse bevolking over het algemeen niet heel gelukkig is. Althans, 'het kan altijd beter' is zo'n beetje de standaard instelling van de gemiddelde Jamaicaan. Op een vraag als 'How are you?' krijg je dan ook zelden 'Good' oid te horen. Bijna altijd is het 'Not bad'. Het doet me steeds weer denken aan het halfvolle/half lege glas. Tegelijkertijd is het wel een heel vriendelijk volk. Wanneer er geld iets uit je zak steekt, komt een eerlijke voorbijganger je zeggen dat je het geld dieper in je broekzak moet steken. De buurvrouw van het hostel bood me twee net-van-de-boom-gevallen mango's aan toen ik voorbij liep en haar een goedemorgen wenste. De avondmanager van het hostel bood me aan me mee te nemen naar het platteland net buiten Kingston waar hij vandaan komt en tijdens de dag naartoe gaat. Aangezien hij daar werkt en andere backpackers en medewerkers wisten van dit plan, besloot ik dat het veilig genoeg was om met hem mee te gaan. Ik ben achteraf ook zeer blij dat ik dit heb gedaan, want het was een hele mooie manier om meer van de authenticiteit van de mensen te zien. Het is bovendien een welkome afwisseling met een local aan je zijde. Dan word je tenminste niet de hele tijd toegesist: 'Psssstt!! Hey! Whitey!!' En de prijzen zijn hoe dan ook fair.

Na een paar dagen in het Sodom en Gomorra van Jamaica te zijn verbleven, ben ik samen met Lars, een Deense jongen die ik hier in het hostel heb leren kennen, twee dagen naar Negril gegaan. Apart van elkaar hadden we die plannen al gemaakt, dus het leek ons des te leuker om samen te reizen. Wat een fijne afwisseling van de stinkende, sfeerloze en zinderend hete stad. Hier aan de kust, met het prachtige warme en helderblauwe water, kon ik de vissen langs mijn voeten zien zwemmen. Het guesthouse waar we verbleven lag aan een baai waar we onze eigen prive grot met toegang tot het water hadden. De rit er naartoe was een avontuur apart: met z'n twaalven in een minibusje, razend over de weg. Ik vraag me nog af of ik me zorgen moet maken over de schuifdeur naast me die open- en dichtgetild moet worden en ook hier en daar samengehouden lijkt te worden met ducktape. Ik ben me bewust van het klamme been van mijn buurman die mijn rechterknie aanraakt. De chauffeur smst zijn vrouw, terwijl hij zigzaggend en op volle snelheid potholes in het wegdek vermijdt. Wat een prachtig uitzicht over de bergen met op de voorgrond savannes. Eigenlijk verwacht ik giraffes en olifanten, maar die schitteren in afwezigheid. Een tweebaansweg wordt geleidelijk en noodgedwongen tot een driebaansweg gemanipuleerd en terwijl ik mijn hoofd uit het raam steek, wappert de wind het zweet onder mijn oksels droog. KEDENG! Plotseling staan we stil. De veren van het busje blijken te zijn doorgezakt. Heimlijk ben ik blij dat deze bus afgeschreven moet worden en er spoedig een nieuwe bus wordt gezonden om ons op de plek van bestemming te brengen. Na een halfuur stappen we in een moderne versie van deze bus. Met pal voor mijn neus een televisiescherm met enkel video's van vrouwen in te korte broekjes en schuddende billen, komen we na vier uur rijden uiteindelijk aan.

Negril is wel erg toeristisch. De 'prive grot' was uiteindelijk niet heel prive meer toen bleek dat per dag zo'n vijf boten vol toeristen langs varen om die te bekijken. Ook de kleine lokale jochies weten dat verdomd goed en die staan dan ook de hele dag te wachten op die boten, om bij verschijning ervan van de klif af te springen. Vervolgens zwommen ze dan naar de boot om hun fooi in ontvangst te nemen. Na twee dagen hadden we dit vooralsnog wel gezien en zijn we weer naar Kingston vertrokken. Het is hier dan misschien wel stinkend en sfeerloos, in het Reggae Hostel is het in ieder geval uiterst gezellig. Mijn plan is om de komende week via de Blue Mountains (oost) terug te gaan naar Bromley, Walkers Wood, om daar nog een week bij Alex en Jona te verblijven tijdens een yoga retreat. Kortom: genoeg te doen en te ontdekken!

Tot de volgende update.

Liefs,
Henriette