Ya Man!

Lieve allemaal,

Het is al weer tien dagen geleden dat ik met mijn ouders en twee vriendinnen op Schiphol stond om naar Jamaica te vertrekken. Tien dagen nog maar en terugkijkend voelt het alsof ik hier al tijden ben. De tijd vliegt. Toch zijn de dagen hier lang (simpelweg omdat ik vaak vroeg opsta), dus ik denk dat het gevoel van het 'lange hier-zijn' daarin een rol speelt.

Allereerst: wat een land. Jamaica. Denkend aan dit land toen ik nog in Nederland was, zorgde voor mentale beelden van prachtig witte stranden en blauwe wateren, marihuana en een gevoel van relaxtheid. Ook al kloppen al deze assumpties met wat ik hier aantref, het is tegelijkertijd ook zo anders dan ik me voor kon stellen. Als ik het moest omschrijven zou ik nu zeggen dat het voor mij voelt als een combinatie tussen het zuiden van Frankrijk en Zuid-Afrika: het is hier groen, er zijn hier veel bergen en de haarspeldbochten doen me denken aan de vakanties dat ik met mijn broer en zussen achterin de Volvo van mijn ouders zat, om bij elke bocht naar links of rechts te worden geslingerd. De huisjes met de golfplaten daken geven eerder het beeld van Zuid-Afrika en ook de begroeiing en natuurlijk de gekleurde bevolking verraden dat het hier niet gaat om een Europees land.

Ik heb bedacht dat ik verschillende dingen kan doen met deze blog. Het zal geen dag tot dag verslag worden van wat ik allemaal heb gedaan, dat lijkt me oersaai. Het zal natuurlijk wel gaan over wat ik hier doe en meemaak, maar het zal meer globaal zijn en wie weet zitten er leuke anekdotes bij. Dus, wat doe ik hier eigenlijk?

Ik ben vanaf mijn dag van aankomst tot vandaag in Bromley verbleven, een landgoed waar Alex(andra) (60) en Jona(than) (69) wonen. Ze zijn beiden van Brits-Jamaicaanse afkomst en dat zorgt voor een leuk accent (in foenetisch): 'Euww, I'm flebbergasted!!' Zowel met Alex als Jona kan ik het erg goed vinden en het heeft deze week gezorgd voor een fijne basis. en zo nu en dan een yoga retreat plaatsvindt. Afgelopen week was zo'n week en ik verbleef daar om te helpen met het eten klaarmaken, op te ruimen, etc. De groep die in Bromley verbleef bestond uit 10 vrouwen uit California. Een erg prettige groep waar ik gedurende de week ook een beetje een deel van ging uitmaken, omdat ik mee mocht doen met de yogalessen en ook mee mocht op de excursies die de groep maakte. Zo zijn we naar een mooie waterval geweest die we hebben beklommen, twee keer naar een strand (prachtig!!), en naar Laura Facey, een (met Alex bevriende) kunstenares met een schitterende galerie, op een landgoed met een rivier waarin we hebben gezwommen. 

Wat ik zo bijzonder vind is dat ik hier allemaal nieuwe ervaringen opdoe. Ik probeer tegen alles 'ja' te zeggen, gewoon omdat ik nieuwe dingen wil mee maken. Dus toen me werd gevraagd of ik mee wilde naar een polo wedstrijd (met paarden), zei ik maar al te graag dat ik dat wilde. Dat had ik nog nooit gezien. Dus gisteren stond ik tussen de bejaarden van 70+ op een heel groot poloveld onbekende spelers aan te moedigen en te juichen bij elk gescoorde punt.

Een aantal dingen die mij opvallen: ze rijden hier als gekken. Overdag is het een hele belevenis om in een auto te zitten, want de smalle wegen die toch echt twee rijbanen bevatten (met een doorgetrokken streep in het midden), worden idioot bereden. Er wordt ingehaald, liefst vlak voor een bocht, auto's staan hier ook graag -tijdelijk- geparkeerd, er wordt half op de andere rijbaan gereden en tijdens deze manouvres lopen er ook volwassenen en kinderen langs de kant van de weg. Toen ik gisterenavond in de auto zat en me afvroeg waarom ik het nog enger vond dan overdag, realiseerde ik me ineens dat er helemaal geen straatverlichting is. Waarschijnlijk om het geheel net wat spannender te maken voor de onervaren toerist.

Het licht kan hier ook zomaar uitvallen. De eerste avond zaten we binnen aan tafel te eten, en het was ineens donker. Na enkele seconden ging het licht weer aan, maar dat is blijkbaar iets wat vaak voorvalt.

Ondanks de reputatie die Jamaica heeft omtrent marihuana, is het bezit ervan desalniettemin illegaal. Toen ik laatst voor de supermarkt stond, kwam er een grote rastafari naar me toe met een grote doos muffins. 'Ya woman! Would you like a muffin ya? Is very special, some herbs in it, is very strong.' Nadat ik het vriendelijke aanbod afsloeg, kwam een van de groepsgenoten aanlopen. Enthousiast vertelde ik haar over wat mij zojuist was overkomen, gewoon omdat ik het een grappig voorval vond. Dit deed ik blijkbaar iets te hard naar de zin van de verkoper: 'Shhhh!!! Do you need a microphone or what?!'

Ondertussen leer ik allerlei nieuwe mensen kennen. Het geluk met Alex en Jona is dat hun netwerk heel groot is, en dat die mensen ook weer heel veel andere mensen kennen. De kunstenares, Laura, maakt onderdeel uit van een familie die een stichting heeft met een aantal schooltjes. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, heb ik direct laten weten dat ik graag vrijwilligerswerk zou willen doen. Daarop zei zij dat ze wel iemand konden gebruiken op een school in de hoofdstad, Kingston. Zodoende ben ik daar nu, want dinsdag heb ik een sollicitatiegesprek. Als dit allemaal goed verloopt, dan zal ik de hele maand juni bij de Boystown School werken om de kinderen die extra aandacht nodig hebben te helpen met hun schoolwerk. Ik ga er stiekem vanuit dat het inderdaad allemaal wel zo zal gaan; anders heb ik echt nog geen idee wat ik ga doen in de maand juni...(!)

De komende twee weken ga ik wat rondreizen -het eiland verkennen-, voordat er nog een week yogaretreat in Bromley is waar ik zal werken. Dus: ik hou jullie op de hoogte van wat er allemaal gaat gebeuren, want vanaf nu lijkt weinig, met uitzondering van de week in Bromley, vast te staan.

Liefs,
Henriette

Ps: Hartelijk bedankt voor alle lieve reacties van de vorige keer, erg leuk om te lezen!!

Pps: Ik gebruik nog steeds mijn Nederlandse telefoon, alleen ik heb niet altijd WiFi dus het kan even duren voordat ik antwoord op WhatsApp vraagstukken. Inmiddels heb ik ook een Jamaicaans nummer: +1 876 850 5985.